Marienke over acteren, blote kont, moorden en een achtbaan.

Geschreven door Marienke van Terheijden

Doodeng vond ik het die eerste ‘schooldag’, daar stond ik dan met al mijn ervaring als theater docent en actrice, opnieuw in mijn blote kont. Nou ja, figuurlijk dan, al voelde het heel anders.

Ik kwam in een groep die ontzettend divers was, verschillende achtergronden, verschillende doelen en ambities. Dit was al een avontuur op zich, de weg die we samen hebben gevonden, elkaar verder helpen en ondersteunen. Een van de belangrijkste lessen die ik van de groep heb geleerd is dat je van iedereen iets nieuws kunt leren.

En dan waren er al die docenten ieder met hun eigen kwaliteiten en werkwijzen.

Maar de mantra ‘acteren is reageren’ bleef terugkomen, Halina Reijn, Lieke-Rosa Altink en Bas Keijzer bleven er op hameren.

Gewoon zijn…

Klinkt simpel, niet waar? Maar ga maar eens staan ‘zijn’ met 100 paar ogen op je gericht, en het zo goed mogelijk wil doen, omdat dit het mooiste vak van de wereld is en je niet weet wat je anders met je leven moet doen.

En dat is misschien wel het belangrijkste wat ik heb geleerd het afgelopen half jaar, dát durven, durven te zijn en niet zo hard te proberen.

Onder andere van Melody Klaver leerde ik hoe belangrijk je voorbereiding is. We maakten karakteranalyses en biografieën, om die vervolgens weer los te laten zodra we gingen spelen. Dit gaf mij een enorme binnenwereld waar ik op kon vertrouwen als ik daar stond te zijn.

Met Rian Gerritse improviseerden we een bruiloftscène met moorden en verloren kinderen, het was een enorme chaos en misschien niet perse theatraal verantwoord, maar wat een spelplezier.

Bij één docent blokkeerde ik volledig en ging enorm aan mezelf twijfelen. En toen stond Joji ineens voor m’n neus, die vroeg hoe het ging. Ja niet zo lekker dus.

Waarop hij zei, dat het mooie van al die ervaringen met al die docenten is dat je leert wat jij nodig hebt als actrice, wat voor jou werkt. Zo had ik het nog niet bekeken en toen kon ik weer door.

Tot die presentatie, waarin ik een stotterende koning speelde, die zichzelf bloedserieus al toeterend (jawel mondtrompet) aankondigde. Alles kwam samen, spelplezier, zijn, reageren, binnenwereld en regie.

Een achtbaan was het, een heerlijke achtbaan, die me heeft losgeschud van mijn maniertjes en me opnieuw heeft geleerd wat spelen is.