Door Joji Kyle Na
Wat ik zo leuk vind aan de deelnemers van DNA is dat zij het lef hebben om te kiezen waar zij écht gelukkig van worden. En dat is spelen. Het spelen is voor hen meer dan alleen een passie. Het is een noodzaak, een uitingsvorm. Een manier van grenzen verleggen, nieuwe uitdagingen aangaan, leven en overleven. De deelnemers ademen theater en alles wat erbij komt kijken. Ze zijn dedicated naar het vak.
Juist in deze tijden worden we geconfronteerd met onszelf. We maken de balans op, want wie zijn we en doen we echt wat we willen? Veel te vaak horen wij in de audities dat auditanten nu echt voor zichzelf willen kiezen, en dat ze in het verleden teveel hebben geluisterd naar andermans meningen of eigen onzekerheden. Het leven is kort, waarom wachten met het uitvoeren van je passie als je denkt dat je ‘’goed genoeg’’ bent?
Onze deelnemers hebben de keuze gemaakt om wekelijks het avontuur aan te gaan in de acteerlessen. En dat is een belangrijke eerste stap.
Op de vloer is alles mogelijk. Een speeltuin waarin je kunt ontdekken, uitproberen en verrassen. Er bestaan geen kaders of restricties op de vloer, dat geeft een enorme vrijheid. Het zorgt er ook voor dat je creativiteit en je ideeën gaan stromen. Ik ben van mening dat de deelnemers meer in hun mars hebben dan ze zelf van tevoren dachten.
Ongeacht leeftijd, achtergrond, studie, werk of opleiding die iedereen doordeweeks ook volgt, de gezamenlijke passie voor spelen zorgt voor verbinding. Op de vloer zijn de verschillen en generaties juist verrijkend. En hoe leuk is het om te spelen met iemand van 18 die zich in een tussenjaar voorbereid op de toneelschool, of samen met een moeder van 3 kinderen? Of een arts, een leraar, noem maar op?
Iedereen heeft zijn eigen basis in acteren al gelegd, maar op zijn of haar eigen manier ook levenservaring opgedaan. Door de wereld te ontdekken. En al die ervaringen en emoties komen samen op de vloer. Heel vet!
Aan ons de taak om steeds een uitdagende groep samen te stellen die aan elkaar gewaagd is.
Het is te gek om ieders talent te zien. De een knalt van het scherm af, terwijl de ander een perfecte dictie heeft in een klassieke tekst. Iemand heeft de lachers op z’n hand in een komische timing of weet zijn of haar publiek te ontroeren in een dramatische scène.
Iedere week is het bij ons een feestje, waarin spelplezier, een positieve vibe, aanstekelijk enthousiasme en elkaars support centraal staan.
Ook zijn we dankbaar dat zoveel bijzondere acteurs en actrices uit het werkveld hun kennis en ervaring overdragen aan de deelnemers. Dat werkt enorm inspirerend. Iedere docent is – net als de deelnemers – zijn of haar eigen weg gegaan met vallen en opstaan. Er is geen waarheid wat betreft acteren, en juist je eigen weggaan is waar het allemaal over gaat.
Ik kijk ernaar uit iedereen weer te zien in de lessen. De fijne kneepjes van het vak tijdens de improvisatie les of acteren voor camera bij Eva van der Gucht. De speelse opdrachten van Sigrid ten Napel en Leendert de Ridder of de wijze woorden van Jeroen Spitzenberger.
En straks op naar de eindpresentaties met klassieke en moderne teksten onder regie van Camilla Siegertsz, een maakblok met Rian Gerritsen of de combinatie van de elementen in de eindregie van Bas Keijzer.
Ondertussen zitten we middenin de audities en voorbereidingen van de nieuwe groepen. Uiteraard met verrassende gastdocenten en breiden we uit met een nieuwe locatie in Amsterdam!
Acteurs zijn wondere wezens. Gevoelig, sociaal, oprecht en grappig. Het is hun taak om verhalen te vertellen, op het scherm of op toneel. Zij vervoeren ons, nemen ons mee naar andere werelden en tijden.
Ik kijk uit naar het volgende verhaal. En laat dat er eentje zijn van hoop, kracht en liefde.
Joji Kyle Na