“Je fantasie is je grootste vriend”


Geschreven door Celine – DNA Amsterdam 2022-2023

Op 28 november en 5 december kregen wij, de meiden van DNA Amsterdam, les van Eva van der Gucht. Wat een inspirerende vrouw. Een vrouw die nooit minder dan 280% geeft. En dat zie je meteen. Wanneer zij haar fantasie de vrije loop laat, transformeert ze zonder meer in een volledig personage wat ver van haar af staat. En dat niet alleen, het is ook nog eens 100% geloofwaardig.

In de eerste les werd de toon gelijk goed gezet. Er waren wat mensen te laat en als Eva ergens allergisch voor is, is dat het wel. ‘Dit is toch wat jullie willen?’ Het was even schrikken, maar eigenlijk vond ik het wel fijn om weer even met beide voeten op de grond te worden gezet. Je moet je talent niet voor lief nemen, je moet er altijd voor blijven werken. Daarbij hoort ook op tijd komen. Het toont een stuk professionaliteit.

In de les was het doel voornamelijk om ons eigen kleurenpallet te onderzoeken. Wanneer speel je te grotesk, zodanig dat het niet meer geloofwaardig is? Waar liggen jouw grenzen? Daarnaast moedigde Eva ons aan om onze fantasie te gebruiken. Je kan een scène spelen zoals jij denkt dat het in eerste instantie geschreven is, maar je kan er ook zelf wendingen aan geven, waardoor het wellicht spannender, grappiger en/of kleurrijker wordt. “Je fantasie is je grootste vriend. Het zorgt ervoor dat je dingen hebt om te spelen/om op te reageren. Het creëert spelmomenten voor jezelf, waardoor jouw personage meer gaat leven.”

We hadden twee dialogen gekregen die we van te voren goed moesten leren. Deze scènes hebben we op allerlei verschillende manieren gespeeld. Een scène die in eerste instantie wellicht bedoeld was voor een getrouwd echtpaar, waarvan één ongeneeslijk ziek is, werd nu een scène voor twee zussen die hun ouders hadden vermoord. Je kan het zo gek niet bedenken, we hebben echt van alles gespeeld. Het was interessant om te zien hoe dezelfde zin zo veel verschillende betekenissen kan hebben en dat er echt niet maar één goede manier is om een scène te spelen.

Op 5 december  gingen we (allemaal ruim op tijd aanwezig ;)) door met dezelfde scènes, maar dit keer werden ze gefilmd en keken we ze daarna met z’n allen terug. Zo kon je zelf goed zien hoe jij overkomt op camera. Je kan op deze manier terug zien of wat jij denkt dat je speelt ook daadwerkelijk te zien is. Dit was heel erg leerzaam. Het viel me op dat, waar we vorige week onze grenzen opzochten, we toch allemaal weer veel kleiner gingen spelen nu er een camera op stond. We kwamen er dan ook snel achter dat je vaak het idee hebt dat je iets al heel groot speelt, maar dat de camera dat eigenlijk niet opvangt. Na het terug te hebben gezien, moesten we op onszelf reflecteren: wat hadden we van onszelf gezien, wat ging er al goed en wat kon nog beter. Ook de klas gaf tips en tops. Daarna moesten dezelfde twee meiden diezelfde scène nogmaals spelen, inclusief de aanwijzingen die ze hadden gekregen om de scène nog beter te maken. Omdat je als klasgenoot ook aanwijzingen moet geven, blijf je heel gefocust kijken naar wat de anderen doen. Van kijken leer je namelijk net zo veel, al dan niet meer, dan van het zelf doen.

Eva heeft ons veel technische aspecten van het camera acteren geleerd waar we op moeten letten. Zo moet je er altijd voor zorgen dat je weet wat het kader is waarin je moet blijven. Het zou zonde zijn als je een goede scène speelt, maar je maar half op beeld staat. Je moet ervoor zorgen dat je je emoties echt laat zien. Wanneer je bijvoorbeeld verdrietig moet spelen, moet je niet je hoofd laten hangen en verdwijnen in het gevoel. Zo kan het publiek namelijk niet in jouw ogen kijken en ben je moeilijk te lezen. Dus ook als je verdrietig bent, moet je met je kin omhoog blijven spelen. Dat voelt heel erg tegenstrijdig en onwennig, maar als je het terug ziet, zie je het verschil direct. Wanneer je in iemand z’n ogen kan kijken, word je meegenomen. Wanneer er geen oogcontact is, wordt verbinding maken met het personage erg lastig.

En als je dacht dat we vorige week wel al alle mogelijke manieren hadden gehad om de scènes te spelen, kwam Eva wederom met nieuwe, geniale ideeën. Elke keer keek ik met open mond naar haar wanneer ze weer in een personage veranderde. Het gebeurde ook zo snel. En altijd vol overgave. Geen half werk. Echt 280%. Dit deed ze dan om iets voor te doen. Maar zo steengoed dat je er bijna bang van wordt.

Het was zo inspirerend om les van haar te krijgen. Gelukkig zijn de lessen nog niet voorbij, want Eva gaat onze eindpresentatie regisseren en ik kan niet wachten om daarmee aan de slag te gaan. Ze heeft ons al wat ideeën verteld… Dit wordt heel vet!