“Oké Céline, niets raars doen, gewoon lopen.”

 

Geschreven door Céline uit DNA5.

Vol spanning zat ik in de bus naar mijn eerste les bij De Nederlandse Acteursschool waar ik nog niemand kende. Onderweg lopend naar de locatie zat mijn hart in mijn keel. Het spits werd afgebeten door niet zomaar iemand, namelijk door Bas Keijzer. Een grote naam.

Het was best wel stil bij het binnenkomen. Iedereen was in een soort afwachtende stand. Je voelde een gespannen sfeer. We liepen met z’n alle de studio binnen waar we les gingen krijgen en we startte rustig op. Bas begon zichzelf voor te stellen en dingen over zichzelf te vertellen. Er werden veel vragen gesteld en deze vragen werden goed en uitgebreid beantwoord. En ineens kwam het bij mij binnen dat Bas ook gewoon net zoals wij bij het begin is begonnen.

Het moment was aangebroken. We gingen de vloer op. De helft van de klas stond op en de andere helft keek en observeerde. Kijken, voelen, luisteren en zijn. Dat waren de dingen waar we deze dag mee bezig gingen. Degene die aan de kant zaten kregen de opdracht om één voor één langs de groep te lopen, die keurig in een rij stonden, en moesten een plek kiezen van iemand die in die rij stond. Ik was daar ook één van. Ik moest als laatste. Daardoor voelde ik extra een bepaalde druk op mijn schouders liggen. Gewoonweg lopen, hoe moeilijk is het? “Oké Céline, niets raars doen, gewoon lopen.” Het leek ineens alsof ik niet meer wist hoe ik dit moest doen. Alsof ik nog nooit zoiets heb gedaan. Gek is dat. Je wordt je zo bewust van elke vezel in je lichaam dat je bijna niet meer weet wat je nou aan het doen bent. Op het laatst deden we nog een korte improvisatie in twee groepen, en toen zat de dag er alweer op. Terug naar huis…

De week daarop was onze tweede les van Bas. We werkten aan onze samenhorigheid als groep. En dat is nog niet zo makkelijk als het lijkt. Daarna gingen we weer een beetje verder door op wat we de les daarvoor hadden gedaan. We moesten ons gaan transformeren en geloven in wat we in het moment aan het doen waren. We kregen de opdracht om langzaam te transformeren van baby naar iemand die zo oud was dat je nog amper kon lopen. Daarna hadden we het over wat voor een emoties erbij kwamen kijken en welke gedachtes je kreeg. Als laatste moesten we iedereen een dier geven. Ik was een papegaai, en weer gingen we langzaam transformeren naar het dier en weer terug naar mens. Bas lette hierin echt op of je geloofde wat je op de vloer aan het doen was. Want als je het zelf niet gelooft wat je aan het doen bent geloofd de ander je ook niet. En zo sloten we de les af. Ik ben benieuwd naar wat nog komen gaat, ik heb er in ieder geval zin in!